Dur... Ağlama Gözlerim - Yusuf Hayaloğlu - Ağaç Kitabevi Yayınları

Yusuf Hayaloğlu… Usta şair… Şiirleriyle halkın, emekçinin, ezilenin dili oldu. Zulmü ve adaletsizliği mahkum etti. Halkının dertlerini, özlemlerini şiire taşıdı. Barışı, sevgiyi, dostluğu muştuladı. Türkü babasıydı. Şiirleri; ezgilerin, türkülerin sözü oldu. Toplumun gönlüne girmiş bir çok sanatçının dilinden halkla buluştu. Şu dağlarda kar olsaydım türküsünü makinasının başında, yolda yürürken, evinden çıkıp işine, okuluna giderken mırıldanmayan kimse kalmamıştır herhalde. Yaşarken anonimleşti. Hele Ahmet Kayanın sesi ve sazıyla buluştuğunda meydanları, konser salonlarını doldurdu.

İnandığı gibi yaşadı, inandığı gibi konuştu, inandığı gibi yazdı. Sanatını halk için yaptı. Halk için, halk gibi yaşadı. Mütevaziydi, insan sevgisiyle doluydu. Bu sevgiden taşan ise şiirleriydi. Bu şiirler albümleri, TV ekranlarını, radyoları, dergileri şenlerdirdi. 2002 yılında Gözleri İntihar Mavi yle kitap dostları ile buluştu. Kitabevlerinin ve kütüphanelerin demirbaşı oldu. Sevenlerinin yeni bir kitap beklentisinin ve özleminin o da farkındaydı. Ancak yorgun bedeninde taşıdığı hastalığı buna imkan ve zaman tanımadı. Türküleri babasız bırakarak yazılacak şiirlerini ve sözlerini de beraberinde özlemini duyduğu yerlere taşıdı.

Tezgahtar Nebahatı, NalanI, Rızayı, İstasyondaki Çocuğu, Yağmur İçen Kızı, BahtiyarI, Suphiyi ve NazlıcanI da yetim bırakarak 2009 yılının 3 Martında yani tam bir yıl once aramızdan ayrıldı. Bir Veda Havasında yaşadığı hayatını İşte Gidiyorum diyerek ; Terkedemediği Acılar Kraliçesi İstanbulu da kendi başına bırakarak Bir Anka Kuşu gibi özlemini duyduğu o yerlere gitti.

Solcuydu, sağcıydı, Müslümandı, demokrattı, Kürttü, Türktü, muhalifti, şairdi, babaydı, oğuldu, kardeşti, yoldaştı, yorgundu, yiğitti, yılgındı, ürkekti, delikanlıydı, halktı. Herkesin özlemi, Hayaliydi.

Hak ve adalet mücadelesine kendisini adamış her aydın, sanatçı gibi o da parmaklıkların ardında kaldı. Kader; filmlerini seyrederek haksızlıklarla kavgasına kendisini hazırlayan Yılmaz Güneyle yollarını bu parmaklıklar ardında kesiştirdi. Ahmedlerinin, Yılmazlarının gidişini gördü.

Sevdiği herkes gibi o da çekip giderken Ne kaldı diye soranlara bir Ayrılık Hediyesidir dur.. ağlama gözlerim…